ulduz yağışları

elə bir yalnızlıqdır ki bu,

ay gələrkən gecəyə

elə bil payını unudur zülmətin.

yəni elə bir yalnızlıqdır,

təkbətəkə şeirlərin

sözsüz ünsiyyətə çevrildiyi

ən şirin məqamıdır..

yəni güzgüdə gördüyüm mənin

mənlə əlaqəsiz yanları kimi..

saxta hissləri verimsiz torpaqlara əkmək

–sevişmədən...

yalançı günəşlərin işığında böyümək,

böyüməmək,

sevişməmək sonu..

duaları cavabsız qoyana,

səni qaytarmayan ona

sözsüzləşmək!..

sənsizləşmək kimi!

–sevmirəm bunu..

indi dünəndən səslənirəm

sevdiyin o kəsin səsindən.

bu qədər gözəl olma sən,

belə bir dünyaya haqdan deyil beləsi.

sən və mən..

yenə,

yenə sən və mən!

qaranlığın ucuna qədər uzanmış gecədə

işıq saçan həşəratlara danışmaq –

səni..

baxışları tövbəyə yozub,

ehtirası üstündən çıxarmış bədəndə

gözləri ulduzlardan qaydırmaq.

ulduzları yağdırmaq dünyanda..

gecikmiş bir görüşün itkilərində

yarımçıq hissləri adsız qoymaq.

dünyanı yuxuya boğub

məsələn tək və oyaq qalmaq –

düşünmək səni,

sənin kimi...

mən sevilməyən qışların,

o ən çox üşütdürən

ən soyuğunda doğulmuşam.

getməsəydim,

sonsuzca höküm sürən

ən isti eşqlərin,

ən isti anlarında

buz çağına dönəcəkdin.

sən nə qədər sevmisən ki,

bu boyda dünyanın

zərrələrinin içindəki

o ən kiçik nədirsə,

ondanda az qalmışam.

məni elə qaralamısanki,

sanki dünyadaki bütün gedənlərin

"get" deyəni mən olmuşam.

və bir neçə qutu siqaret –günə..

soyuq çay..

bir neçə mahnı mövzudan kənar,

bir neçə ağrısızlıq –ürəyə..

səssiz gecələr,

kimsəsiz küçələrdə işıqsızlıq, işıqsızlıq..

–elə bir yalnızlıq...

bu həyatın sənsizləşməsi,

bir ölümlə bitəcək qədər –

ucuz deyil!

uzun çəkib əbədiləşməsi..

nədəki heç nə sonsuz deyil.

əsas olan, sənin göylərində

mənsiz yağan yağışlarda –

ulduz deyil.

çünki deyilməmiş bir vida ilə

buralardayam mən hələ, –

"getmə, qal" torpaqlarında...

Elcan Hidayet